Rozdział 5

Rozdział 5

Hatchet

            Leżę na podłodze. Jedyne łóżko, które było w mojej celi oddałem Avery, więc została mi tylko podłoga. Jestem niewiarygodnie szczęśliwy, że w końcu ją odnalazłem. Marzyłem o tym całe moje krótkie życie. Szkoda tylko, że poznaliśmy się w celi więziennej, ale i tak jest super. Martwię się o Ax. Biedaczka może sobie sama nie poradzić, a dzisiaj są dożynki. Za jakąś godzinę strażnicy wypuszczą mnie i Avery, dadzą jakieś ubrania, a potem mamy się zjawić na dożynkach razem z innymi dzieciakami. Boję się, że wylosują Ax. Staram się nie przyjmować tego do wiadomości.

            Po kilku minutach Avery zaczyna wiercić się na swoim łóżku. W końcu wstaje, przeciera oczy, ziewa i się rozciąga. Dokładnie tak samo wygląda Ax, kiedy wstaje. Tyle, że Ax ma nieco krótsze włosy.

-Cześć śpiochu. –witam się z siostrą. Trochę trudno mi się z nią rozmawia. Avery jest dosyć… małomówna. I sarkastyczna. Zupełnie inna od małej, pociesznej, wiecznie zdezorientowanej Ax.

-Hmm… hej.- Widać, że jeszcze się nie dobudziła. Mimo tych wszystkich ogromnych różnicach w charakterze moich sióstr nadal uważam, że są identyczne. Mają takie same nawyki choć pewnie nawet siebie nie pamiętają. Avery tak samo jak Ax śpi zwinięta w kłębek, rzuca się po całym łóżku, gryzie końcówki włosów i  jak stoi to kiwa się w przód i w tył na palcach.

            Muszę powiedzieć Avery po co jej szukałem. Kłamałbym mówiąc, że tylko po to bo chciałem odnaleźć zaginioną siostrę bliźniaczkę. Chce tylko dobra Ax i chcę, żeby Avery wystąpiła za nią na igrzyskach. Nie przemyślałem tylko tego, że Avery też może zostać wybrana i teraz mój cały plan jest do niczego. Avery już mi nie pomoże. Nie pomoże Ax.

            Moje przemyślenia przerwał strażnik wrzucający bochen chleba, białą koszulę, i białą sukienkę do celi. Avery jak jakaś dzikuska z prędkością światła rzuca się na chleb. Je go tak szybko jak może.

-Ej może zostawisz coś dla mnie?! Gdybyś nie wiedziała ja też nie jadłem od kilku dni!- Jestem na nią wściekły. Co ona sobie myśli?!

            Po chwili jednak rzuca chleb w moją stronę.

-Cierpliwości koniku polny, dla ciebie też starczy.- mówi i mruga do mnie okiem. Uśmiecham się do niej i sięgam po moją połówkę chleba.

            Pół godziny później kiedy już chleb jest zjedzony a my obrani w rzeczy, które dostaliśmy, do celi wchodzi strażnik, żeby nas wypuścić.

-Macie teraz godzinę, dla siebie. Możecie robić co chcecie, ale macie być na dożynkach o ustalonej porze. Jeżeli spróbujecie uciec nie bójcie się znajdziemy was i zabijemy na miejscu. Miłego pobytu w dystrykcie czwartym.

***

            Udajemy się oczywiście na plażę. To co jest najlepsze w czwórce to woda. Ja kocham pływać. U nas w siódemce było to mało możliwe, ale kiedy tylko się dało wymykałem się z domu i pływałem w jeziorze. Avery chyba też uwielbia pływać bo cały czas się w niej zanurza. Nie możemy oczywiście zanurzyć się cali, bo musimy być eleganccy na dożynki, więc moczymy same stopy. Jest idealnie. Po jakimś czasie siadamy na plaży i patrzymy na rybaków. Nie wyglądają oni jak zwykli rybacy. Są wysportowani, przystojni, silni, cały czas się śmieją. Zawsze wyobrażałem sobie rybaków jako brzydkich, grubych brodatych facetów. Ci są jakiś kompletnym przeciwieństwem moich wyobrażeń.

            Rozmowę z samym sobą przerywa mi siostra.

-Pięknie tu prawda? Właśnie dlatego tutaj przyszłam. No i dlatego, że są tu piękni chłopacy.- Mówiąc to zaczyna się śmiać. – Jak myślisz? Jak tam będzie? Tam na arenie. Myślisz, że szybko umrę? Nie chciałabym. Fajnie, że tak sobie tutaj siedzimy. Ostatnie chwile swojego życia właśnie tak chciałabym spędzić.- Jak ona pięknie się uśmiecha. Gdyby nie była moją siostrą to bardzo by mi się podobała.

-Bliskość śmierci zawsze sprawia że staramy się żyć lepiej.

-Tak. Piękne słowa Hatch. Sam je wymyśliłeś?

-Nie, no co ty! To jakiś już dawno zmarły człowiek. Nawet nie pamiętam jego nazwiska.

            Siedzimy tak na plaży, rozmawiamy i śmiejemy się jeszcze przez pół godziny. Avery miała racje właśnie tak chciałbym spędzić ostatnie chwile swojego życia. Niestety obowiązek wzywa. Trzeba wstać i iść na dożynki. Wylosują nas, to pewne. Nie chcę myśleć o Ax.  Już wiele przez nią nacierpiałem. Teraz chce tylko, żeby nie została wylosowana, żebym nie musiał jej już nigdy więcej oglądać.

            Stoję w tłumie dzieciaków. Avery jest tuż obok mnie. Wokół panuje duże zamieszanie. Na scenie stoi jakaś kobieta. Jest to najdziwniejsza osoba jaką kiedykolwiek widziałem. Ma na sobie jaskrawo zieloną sukienkę, Wielkie czerwone buty, jej włosy są nienaturalnie niebieskie i postawione do góry, tak że ma teraz z jakieś 2 i pół metra. O i jeszcze drewniana torebka przewieszona przez ramię. Ciekawe, czy w Kapitolu wszyscy tak się ubierają. Mam nadzieję, że nie bo jeszcze dostanę oczopląsu.

            Kobieta podchodzi do mikrofonu.

-Witam, witam moje małe zagubione duszyczki… dzieciaczki znaczy się.- kobieta non stop się szeroko uśmiecha. – Ja nazywam się Healthy June i zaraz wylosuję 2 małe osóbki, które pojadą ze mną do naszej pięknej stolicy. Do Kapitolu! A więc, panie mają pierwszeństwo.

Healthy podchodzi do kulki z karteczkami w środku. Avery łapie mnie za rękę. Ściskam ją, żeby dodać jej otuchy.

-Avery Saba!

Dźwięk słów Healhty dudni mi w uszach. Nie wiem czemu, ale miałem nadzieję, że jednak Avery nie zostanie wylosowana. Przytulam siostrę do siebie. Czuję jak jej łza skapuje mi na ramię. W końcu ją puszczam, a ona idzie na scenę tak jakby szła na śmierć.

***

Chciałabym serdecznie podziękować za ponad 500 wejść <3 Mam nadzieję, że szybko dojdziemy do tysiąca. :D I mam pytanie. Czy chcielibyście, żebym dodała moje rysunki Ax i Avery? :) Nie rysuje najlepiej, ale co tam :P