Rozdział 6

Rozdział 6

Avery

            Zbliżam się powoli do sceny. Mam przeczucie, że już nigdy więcej nie zobaczę pięknych fal morza czwórki, ani lasów siódemki, ciepłego blasku słońca, czy przyjemnego wiatru. Boję się tego co zobaczę w Kapitolu. Boję się tego co zobaczę na arenie. Na razie musze zaprzyjaźnić się ze swoim strachem.

            Oglądam się po raz ostatni by zobaczyć morze tak dobrze widoczne z tego miejsca. Przyglądam się rybakom w łodziach, którzy przerywają swoją pracę, żeby przyjrzeć się pierwszej trybutce.

            Healthy woła coś do mnie. Pewnie zaprasza mnie na scenę. Musi to dziwnie wyglądać, ponieważ przystanęłam, odwróciłam głowę i patrzę się na morze. Decyduję się jednak wejść po tych kilku schodkach i dołączyć do Healthy. Wita mnie z promiennym uśmiechem jakby nie wiedziała, że umrę w ciągu kilku dni. Może nawet jutro.

-Jak się nazywasz kochanie?- pyta. W tej chwili zgłupiałam. Przecież przed chwilą wyczytała moje imię i nazwisko to po co się pyta…

-Przecież dobrze o tym wiesz, po co mam ci odpowiadać?- Healthy zamurowało. Stoi wryta w podłogę sceny, szczerzy te swoje nienaturalnie białe zęby i zastanawia się co powiedzieć. Ha punkt dla mnie myślę.

-Dobrze Avery, teraz wylosujemy drugiego trybuta. – Kolorowa kobieta podchodzi do drugiej kuli i miesza w niej ręką próbując wylosować karteczkę. Jestem przekonana, że w tej kuli są karteczki wyłącznie z imieniem Hatcheta.

            Błądzę wzrokiem w poszukiwaniu mojego brata. Dziwnym trafem go nie widzę. Nie ma go w miejscu, w którym stałam wcześniej. Oglądam z paniką wszystkie dzieciaki. Jest ich dużo, ale Hatch od wszystkich się odróżnia. Ma bardzo jasne kręcone blond włosy, a jego oczy wyglądają niczym morze. Nawet z odległości trzech kilometrów bym go rozpoznała.

Wkrótce go odnajduje. Przeciskającego się wśród tłumu. Co on robi?! Po chwili dociera do mnie co on robi. On ucieka. W tej chwili rozbrzmiewa głos Healthy, która w końcu wylosowała karteczkę.

-Hatchet Saba!

Wszyscy oglądają się za siebie, oddychają z ulgą i wyszukują Hatcha. Niestety. Nigdzie go nie ma. Ja też na chwilę spuściłam z niego wzrok i go zgubiłam. A to świnia. Zostawił mnie tak samą. Całkiem samą. Nigdy mu tego nie wybaczę. Rozmyślania znowu przerywa mi ta kolorowa jędza.

-Czy jest tutaj Hatchet Saba. Nie wstydź się kochanie chodź do nas.- Po tych słowach następuje długie milczenie przerwane strzałem. Dobra już rozumiem, właśnie zastrzelili Hatcha. Nie żałuję. Co z tego, że bym moim bratem. To tchórz i oszust. Nienawidzę go.

            Dzieciaki wpadają w panikę. Wszyscy wrzeszczą, piszczą, nie wiedzą co robić. Tylko jeden chłopak zachowuje spokój. Przyglądam mu się przez chwilę. Ma brązowe loki, piękną twarz, cały czas się uśmiecha. Jest strasznie przystojny. Wlepia we mnie wzrok i czuję się trochę zmieszana.

            Po chwili piękny chłopak przemawia.

-To może skoro Hatchet już nie przyjdzie to mógłbym go zastąpić.- Wszyscy milkną. Takie ciągłe milczenia bardzo mnie denerwują.

-Och, dobrze chodź do nas. Jak się nazywasz?- Healthy nawet nie próbuje udawać, że jest smutna z powodu śmierci jednego z trybutów. To jasne, że jest zadowolona, przecież mamy ochotnika na śmierć.

-Samuel Odair. –Swoje imię i nazwisko wymawia najpiękniejszym głosem jaki kiedykolwiek słyszałam. Cieszę się, że spędzę z nim kilka dni przed śmiercią. Chłopaki z czwórki są super, o wiele lepsi niż mój-już-kilka-minut-zdechły brat. Podziwiam odwagę Samuela, ale i tak nie rozumiem czemu on chce umrzeć.

            Na scenie widzę chłopaka identycznego do nowego trybuta. Chyba są braćmi. Chłopak wrzeszczy na Odaira, wyzywa go, a Samuel tylko stoi i promiennie się uśmiecha. Chłopaka z pod sceny zabierają strażnic pokoju i powoli go wywlekają, a on nadal się szarpie i krzyczy.

-Zapamiętaj to sobie! Zapamiętaj sobie jak wystawiłeś własną rodzinę! Już do nas nie wrócisz rozumiesz?! Nie wrócisz!

Wszystkie słowa wywrzeszczane przez chłopaka nie ruszają Odaira. Nawet nie zaszczyca brata spojrzeniem.

            Healthy już zagania nas do samochodu, kiedy znowu słyszymy głos. Znowu. Boże co za monotonia.

-A co powiecie na 25 trybuta?

Odwracam się, żeby zobaczyć  kto to powiedział. Te słowa wypowiedział Hatch. 

***

Ostatnio rzadko wchodzicie i czuję się trochę smutna :c Rysunki wstawię chyba przy rozdziale 7 c;