Rozdział 13

Rozdział 13

Hatchet

Tydzień później

            Dzisiaj wywiady. Będą mnie pytać o Ax. Super. Ten tydzień minął mi na treningach. Codziennie wstawałem o świcie, później wyżywałem się na manekinie, a pod koniec dnia szedłem spać. Muszę przyznać, że nie jestem już taki mały i chudy jak wcześniej. Umiem obsługiwać się bronią. Potrafię walczyć.

            Avery zawsze ćwiczyła z Jennifer. Ciągle spędzały razem czas. Wydaje mi się, że to dobrze. Sam miał treningi indywidualne. Nie mam mu tego za złe, w końcu każdy chce wygrać.

            Budzą mnie dzisiaj później niż zwykle, bo o szóstej. Jestem wyspany jak nigdy, żeby zdążyć na trening musiałem wstawać o czwartej. Od razu zaciągają mnie do łazienki i maltretują moją twarz. Cieszę się, ze nie jestem dziewczyną. Avery ma pewnie teraz przechlapane. Ja jestem tylko cały w różnych maściach i kremach, ona jest pewnie jeszcze obsypana pudrami, cieniami do powiek, tuszami do rzęs i innymi paskudztwami.

            Kiedy grupka kolorowych ludzi kończy z moją twarzą, przerzuca się na włosy. Szczerze mówiąc to trochę mi się nudzi. Słucham trochę o czym moi pomocnicy rozmawiają, ale to jest strasznie puste i głupie. Ta ich rozmowa. Najpierw rozwodzili się nad tym, że wycofali cudowny puder do rąk, który był boski i cudowny i zakrywał wszelkie niedoskonałości. Kiedy gadanie o pudrze im się znudziło dyskutowali o różnych sposobach doklejania rzęs. Następnie ględzili o tym jaką porażką było ubranie łososiowej sukienki do różowych butów przez jakąś gwiazdę. O boże jak ja bardzo chciałbym mieć tylko takie problemy…

            Czesanie mnie zajmuje jakąś godzinę. Później znowu muszę się zanurzyć w śmierdzącej wannie, a kolorowe ufoludki wychodzą z łazienki. Zgasili mi światło. Nic nie widzę. Nie mam zegara. Jedyny dźwięk jaki do mnie dochodzi to plusk wody, kiedy się ruszam. Ughhh jak ja nienawidzę ciszy! Nie wiem jak długo tak leżę. Ale długo. Zaczyna mnie powoli wszystko szczypać. Nawet zęby! Kiedy leże już zdecydowanie za długo, bo woda (jeżeli to w czym leżę można nazwać wodą) jest już za zimna, nadal nikt nie przychodzi. Próbuję wyjść z wanny. Udaje mi się to mimo że jest bardzo ślisko. Ale tu pojawia się problem. Nie zostawili mi ręcznika!

            Postanawiam bardzo szybko i niezauważalnie przemknąć do pokoju, żeby wziąć sobie rzeczy i ręcznik. Jednak nie ma tak prosto. Drzwi od łazienki są zamknięte. Szarpie za nie, wale w nie i drę się na całe gardło, ale nikt mnie nie słyszy. Wyczuwam jednak zapalnik światła, więc je oczywiście zapalam. Chodzę po całej łazience w poszukiwaniu ręcznika.

            Ubrania na wywiad leżą starannie poukładane na szafce, ale nie ma ręcznika! W środku szafki go nie ma, nigdzie nie wisi, nie ma go też w szafce pod umywalką, Anie przy prysznicu.

-Gddzie jest ten cholerny ręcznik?!- Wrzeszczę jakby sam do siebie i nagle z jednej z szafek wysuwa się metalowa rączka z ręcznikiem. To było dziwne, ale to jest Kapitol. Bez zastanowienia porwałem ten jakże mi niezbędny przedmiot i się cały wytarłem. Okazało się, że byłem suchy. Ta „woda” w której leżałem nie była mokra. Nie wiem jak to jest możliwe ale tak było.

            Ubrałem się w garnitur i piękny i cały pachnący ruszyłem ku drzwiom. Zapomniałem że były zamknięte. Walnąłem się całą twarzą w te przecudowne drzwi. Będę miał siniaka pod okiem. Cudownie! Perfekcyjnie! No wprost idealnie! Jestem totalnym idiotą, a dlaczego? Bo w drzwiach był klucz. A drzwi nie były zamknięte. To tylko taka chora klamka co trzeba ją przekręcić a nie nacisnąć. Ja chyba naprawdę jestem totalnym debilem…

***

Przepraszam, że nie pisałam przez... chyba ponad 3 tygodnie. Ale były ferie, potem się rozchorowałam i kompletnie nie miałam czasu, siły ani chęci napisać czegoś nowego. Postaram się teraz pisać i tak częściej ^^

Rozdział 12

Rozdział 12

Avery

            Nie do końca wiedziałam co się dzieje. Stałam przed rydwanem i rozmawiałam z Samem. Śmialiśmy się z naszych strojów, kiedy usłyszałam krzyk. Brzmiał on tak samo jak mój. Od razu wiedziałam co to znaczy. Ax.

            Nie miałam pojęcia dlaczego Ax piszczała, ale chciałam jej pomóc. Mimo, ze znamy się dopiero od kilku dni bardzo ją kocham, to w końcu moja siostra.

            Od razu pobiegłam w stronę tego krzyku. Niestety rydwan siódmego dystryktu był strasznie daleko. Hatch chyba biegł tuż za mną, a Sam obok mnie. To on pierwszy dotarł do rydwanu.

            Tam zastaliśmy przerażający widok. Ax leżała pod nogami konia, który zdezorientowany kopał wszystko dookoła i chodził w miejscu. Jennifer nie wiedziała co robić i tylko wrzeszczała imię mojej siostry. Sam zanurkował pod konia i próbował wyciągnąć Ax, ale średniemu się to udawało.

-Jennifer co się tutaj stało?!- zaczął wrzeszczeć Hatch.- Ax boi się koni, zawsze jak je widzi to wpada w panikę, bije konia, wchodzi pod niego, próbuje na niego wskoczyć i robi inne idiotyczne rzeczy!- mój brat wrzeszczał bez opamiętania, a Jennifer płakała. Nie wiem czy to były szczere łzy, nie wyglądały na szczere.

            Stałam cały czas z boku nie wiedząc co robić. W końcu pociągnęłam konia za grzywę, myślałam że wtedy się uspokoi, zatrzyma czy coś, ale on jeszcze bardziej się wściekł. Ja także zaczęłam płakać. Sam nie mógł wyciągnąć Ax, ponieważ ona cały czas wrzeszczała i wyrywała się kiedy ją łapał. Koń nadal deptał po mojej małej siostrze.

            Nagle Ax przestała  krzyczeć i ruszać. Leżała przez chwilę w bezruchu z martwym wzrokiem. Później zaczęła się trząść. Trzęsła się tak ja k jakiś człowiek chory na padaczkę czy coś. Sam wstał i nie widział co robić. Ja też nie wiedziałam. Znowu pobiegłam przed siebie. Chciałam zawołać lekarza. Wpadłam na jakiegoś człowieka i powiedziałam mu wszystko o Ax. On zawołał pomoc i razem z lekarzem wyciągnęli moją siostrzyczkę. Na szczęście nic jej się nie stało. Była tylko w szoku. Kon trochę zmiażdżył jej prawą dłoń, ale organizator igrzysk przyszedł do nas i kazał nam wszystkim wsiadać na rydwany. Nie było czasu na uratowanie ręki Ax. Kiedy on zejdzie z rydwanu będzie musiała udać się do szpitala, gdzie będzie konieczna amputacja prawej dłoni. Cały czas płakałam.

            Sam podszedł do mnie i mnie przytulił.

-Przepraszam, że nie pomogłem.- Chciałam mu powiedzieć, że przecież nie mógł nic zrobić i że i tak jej pomógł, ale nie dałam rady. Jeszcze bardziej się rozbeczałam.

            Miałam cały makijaż rozmazany, a moja stylistka się wściekła. Nie miała czasu na poprawianie makijażu, więc wepchnęła mnie tylko na rydwan i odeszła krzycząc coś pod nosem.

            Rydwany ruszyły. W naszym powozie były trzy osoby. Hatch z lewej, ja w środku i Sam po prawej stronie. Było nam trochę ciasno, ale wyobrażam sobie jak musieli cierpieć Bradleyowie z jedenastki. Nie widziałam Ax, ponieważ nasz rydwan jechał przed nią. Miałam nadzieję, że nic jej się nie stało. Starałam się uśmiechać, ale nie udawało mi się to.

            Cała ceremonia chyba przeszła pomyślnie. Spokojnie zeszliśmy i odetchnęliśmy z ulgą, że już po wszystkim. Postanowiliśmy, że odwiedzimy Ax jeszcze przed jej wyjazdem do szpitala, więc popędziliśmy w stronę jej rydwanu. Zastaliśmy tam tylko Jennifer. Siedziała na ziemi obok konia i płakała. Tym razem naprawdę. Kiedy do niej podeszliśmy podniosła tylko wzrok i powiedziała

-Przepraszam. Już nie wiedziałam jak jej pomóc.- Nie wiedziałam o co jej chodzi, ani za co przepraszam. Hatch chyba jest mądrzejszy ode mnie. Od razu się domyślił co się stało.

-Gdzie ona jest?! Jennifer, GDZIE JEST MOJA SIOSTRA?!

Ax leżała na środku sceny po której jechały nasze rydwany. Nie widzieliśmy jej ciała ponieważ była zakryta kocem. Jej oczy były puste bez żadnego wyrazu i patrzyły w przestrzeń. Obok niej było mnóstwo krwi.

            Moja mała siostrzyczka umarła, a ja nie zdążyłam jej pomóc. To ja powinnam teraz tutaj leżeć martwa, a nie ona. To wszystko moja wina.

***

Wiem, że pewnie lubiliście Ax, ja też ją bardzo lubiłam. Niestety było to konieczne. Przepraszam. Trzy paluszki dla naszej poległej trybutki.

Jeszcze jedna głupota ;)

Wiem, że to nie jest ani związane z moim blogiem, ani z igrzyskami, ale jestem wielką fanką Johna Greena i jego książek, między innymi "Gwiazd naszych wina". Dzisiaj wyszedł zwiastun filmu na podstawie tej książki i tak się strasznie cieszę, ze aż płaczę XD

Tak więc, jeżeli nie przeczytałeś tej książki to ją baardzo polecam :D No i w czerwcu wychodzi film :)

Niespodzianka

Tak więc dzisiaj z okazji tysiąca wejść  (w tej chwili jest to 1007 wejść) obiecałam wam niespodziankę ;) Są to 2 maluteńkie niespodzianeczki :D

Niespodzianka nr 1

Pierwszą niespodzianką jest to, że możecie wybrać z kogo punktu widzenia będzie pisany rozdział. Może być to każdy. Każdy czyli każdy np.Ax, Avery, Hatch, Sam, Jennifer, Healthy, strażnik pokoju, czy obleśny Kapitolińczyk oglądający wszystko z boku.

Za jakieś 2 tygodnie, kiedy wrócę z ferii podliczę wasze głosy i napiszę rozdział z punktu widzenia osoby, którą wy wybierzecie :)

Niespodzianka nr 2

To w sumie nie jest niespodzianka, ale zwykła zabawa ;)

Tutaj mam propozycję aktorek, które według mnie najbardziej pasują na Ax i Avery, oraz Jennifer. Chciałabym sprawdzić czy myślicie tak jak ja. Znaczy czy tak samo wyobrażamy sobie te bohaterki :)

Więc piszcie w komentarzach, która dziewczyna pasuje wam najbardziej na Ax i Avry, a która na Jennifer :) Wszystkie komentarze będę podliczać za 2 tygodnie.

 Te aktorki najbardziej przypominają mi Ax/Avery

A te Jennifer.

Za dwa tygodnie zdradzę, która według mnie najlepiej pasowałaby do tej roli :D

Domyślam się, że piszę trochę chaotycznie ale co tam XD

Pozdrawiam Chiya ;)

P.S.Nowy rozdział wstawię jutro, lub w piątek c:

Rozdział 11

Rozdział 11

Hatchet

            Avery jak zwykle musiała namieszać! Po co ona się w ogóle odzywała. Teraz przez nią nie dostaniemy żadnych prezentów od sponsorów. To takie mądre ich obrażać! Wszyscy poniesiemy jeszcze za to konsekwencje.

            Dzisiejszy wieczór był jednak spokojny. Zjedliśmy kolacje, a potem byliśmy tak bardzo zmęczeni, że poszliśmy wszyscy spać. Spałem dobrze, ale nie najlepiej. Jestem tego świadom, że za kilka dni umrzemy.  Ja umrę. Nie mam żadnych szans na przetrwanie. Jestem brzydki, nie wysportowany, nikt mnie nie lubi, więc nie mam szans na zdobycie wielu sponsorów.

            Dzisiaj jest dzień jakiś rydwanów, cokolwiek to znaczy. Z samego rana zostałem obudzony przez zgraję kolorowych ludzi. Zaczęli mną potrząsać, krzyczeć coś do ucha, śmiać się. Wywlekli mnie teraz z łóżka i zanieśli do mojej łazienki. Nawet nie wiedziałam, że ona jest taka wielka. Siedzę na krześle naprzeciwko lustra, a ludzie krążą wokół mnie z nożyczkami, pęsetami, suszarkami, farbami, jakimiś malowidłami, kremami. W rękach mają dosłownie wszystko, a ja nie ogarniam co się dzieje dookoła mnie.

            Po jakiejś godzinie strasznie kręci mi się w głowie, a ludzie zaczynają zwalniać. Kończą swoją pracę. Kiedy gapię się w lustro nie wierzę własnym oczom. Jestem ładny! Ci wszyscy wariaci zrobili coś z moją twarzą tak, że z daleka widać moje niebieskie oczy, mam śmieszny uśmiech i ładne włosy. Dziwi mnie tylko to, że skoro potrafią stworzyć tyle piękna, to czemu sami się tak oszpecają.

-Właź do wanny.-burczy jedna z dziewczyn, ta z zielonymi włosami i niebieską twarzą.

Wchodzę więc do wanny w mojej piżamie. Zielonowłosa klika coś na jakimś pilocie, poczym wszyscy z ekipy wychodzą.

            Siedzę w półmroku w wannie bardzo długo. W łazience nie ma zegara, więc nie mogę stwierdzić ile. Skóra strasznie mnie szczypie, a wszystkie mięśnie bolą. W wannie jednak nie ma wody, tylko jakaś gęsta fioletowa maź i to strasznie śmierdząca. Bolą mnie nozdrza i głowa i mam wrażenie, że zaraz zemdleję. No i chyba zemdlałem.

            Kiedy się obudziłem nade mną stało pięć osób. Jedna z nich- nie wiem czy to był facet czy kobieta, trudno określić- uderzał mnie lekko w twarz. Wszyscy szeptali coś między sobą o krewetkach, jakimś kremie „Różyczka” i zielonej paście do zębów. Wydawali się wielce uradowani, gdy zobaczyli że mam otwarte oczy. Jeden z facetów wyciągnął mnie z wanny i posadził na krześle. Dziwne, bo nie ociekałem wodą, czy czymś takim. Byłem cały suchy. I strasznie obolały. W dobrym świetle dało się zauważyć, że maź z wanny już nie była fioletowa tylko żółta. Ekipa jeszcze coś mamrotała między sobą i wkrótce oznajmiła, że zaraz przyjdzie Nanu. Kimkolwiek jest Nanu nie mam ochoty na jej wizyty.

            Nanu okazała się moją stylistką. Była tak samo dziwna jak tamci ludzie. Była cała czarna a z włosów miałam zrobione takie dwa kucyki, że wyglądały jak bardzo duże uszy. Jeszcze miała przyklejone wąski i zamiast paznokci pazurki. Mimo tego, że była brzydka i gruba, to rysowała całkiem nieźle. Pokazała mi rysunki ubrań w których będę występował przed kamerami. Niestety zawiodłem się. Rysunki może i były ładne, ale gorzej z samymi ubraniami już uszytymi. Dzisiaj miałem założyć jaskrawo niebieski garnitur do którego były przyczepione gałązki drzew. Wyglądałem w tym jak klaun. To było straszne! Nanu jednak uznała, że wyglądam przepięknie i zaczęła podskakiwać z radości, kiedy zobaczyła mnie ubraną.

            Czułem się jak pajac. Mój smutek odpłynął w chwili, kiedy zobaczyłem Sama i Avery. Avery była przebrana za niebieskie drzewo, a Sam został owinięty siatką rybacką jak mumia. Ledwo było widać jego oczy. Gdy już tak staliśmy sobie, ubrani jak debile, kazali nam wsiąść do rydwanu, do którego były przypięte trzy konie. To o to chodziło z rydwanem. Już stawiałem nogę na pierwszym stopniu, kiedy usłyszałem pisk. I nagle zrozumiałem co to był za pisk. Ax panicznie boi się koni.

***

Zbliżamy się do tysiąca wyświetleń, więc zbliżamy się też do niespodzianki ^^ Ostrzegam, że niespodzianka nie jest wielka, a jest ich dwie (może nawet 3...) Tylko musicie się sprężyć i nabić wejścia do soboty, bo moje województwo ma ferie, a ja w sobotę wyjeżdżam.

Tak więc drugie ogłoszenie od 2 lutego do 14 lutego prawdopodobnie nie zamieszczę żadnego posta :( Będę jednak pisała rozdziały w zeszycie i po moim powrocie dodam wszystkie napisane rozdziały (będzie ich około 4) w odstępach dwóch dni. (No że dodam rozdział np. 13 14 lutego, potem 16 lutego  następny itd.)

Pozdrawiam Chiya c:

Rozdział 10

Rozdział 10

Ax

            Oglądałam dzisiaj z Jennifer film na którym było pokazane kto został wylosowany.  Nie do końca rozumiem jak działa telewizor. Chyba ci po drugiej stronie telewizora mnie nie widzą bo jak krzyczałam i machałam do Hatcha i mnie w telewizorze to się nie odzywali. Trochę mnie to rozśmieszyło że mnie w telewizorze nazwali Avery. Tak jak moja siostra ma na imię!

            Jennifer jest coś dla mnie nie miła.  Wczoraj rzuciła we mnie szklaną, ale przeprosiła i powiedziała że to przypadkiem. Wybaczyłam jej.  Potem popchnęłam mnie. Potem zamknęła w pokoju. Potem podłożyła nogę i się przewróciłam. Potem podduszała. Potem wyłączyła wodę w mojej łazience. Potem rzuciła we mnie kapciem. A nie, to akurat sobie wymyśliłam.

            Wychodzimy z pociągu w Kapitolu. Druga ja coś mówi do tłumu o idiotach. Śmieszne. Ja nigdy bym tak nie powiedziała. Bardzo mnie to ciekawi, że jest mnie dwie. To jest super! Obok drugiej mnie stoi Hatch i macha do mnie ręką, więc podbiegam do niego i krzyczę.

-To jest mój brat!

Chyba nie powinnam tego krzyczeć bo ludzie zaczęli się dziwić i dziwnie na mnie patrzeć. Też byłam zdziwiona. Przytulam się do Hatcha i chowam głowę, zawsze tak robię jak się boję.  Niestety tym razem Hatch nie przytula mnie i nie głaszcze po głowie tylko odpycha. Podchodzi do mnie taki chłopak i się pyta czy ze mną wszystko okay, i mówi że ma na imię Sam. Uśmiecha się do mnie i jest miły, więc ja też jestem miła.

            W końcu podchodzę do drugiej mnie i pytam.

-Czemu mnie jest dwie?

-Ax jesteś tylko jedna, ja jestem twoją siostrą Avery.

-To by tłumaczyło dlaczego wyglądasz jak moja siostra Avery.- Mówię i uśmiecham się szeroko.

            Ludzie z Kapitolu są bardzo mili. Witają mnie, klepią po plecach. Po jakimś czasie musimy się z Hatchem, Samem i Avery rozdzielić. Hatch dużo rozmawia z Jennifer. Chyba się znali, bardzo się lubią.

            Ja z Jennifer idziemy do jakiegoś budynku. Tam kolorowi ludzie dają nam dwa pokoje. Dobrze, że nie jeden bo Jennifer chyba mnie nie lubi. Kiedy w końcu wchodzę do pokoju rzucam się na łóżko i uśmiecham się do samej siebie, a potem zasypiam. 

***

Po pierwsze chciałabym bardzo, ale to bardzo podziękować szabloniarni  iwillcatchyouifyoufall.blogspot.com oraz szabloniarce Arianie. Uważam, że szablon jest piękny, a wykonanie zajęło Arianie bardzo mało czasu, jestem zachwycona! :D

Po drugie przepraszam, że rozdział jest denny i nic nowego nie wnosi, ale nie mam dzisiaj siły napisać czegoś lepszego, a z punktu widzenia Ax troche trudno mi się pisze. :( 

No i po trzecie cieszę się, że mamy więcej wejść :) Teraz jest około 20dziennie, liczę że szybko dojdziemy do tysiąca!

Rozdział 9

Rozdział 9

Avery

Dla pewnego pastomaniaka, który nie rozumie,

 że żyjemy w Polsce i pasta jest makaronem.

           

 Rozmawialiśmy z Samem jeszcze przez jakiś czas, a później (kiedy usypiałam na jego nogach…) uznaliśmy, że lepiej iść już spać. Idąc do pokoju oczywiście kilka razy się przewróciłam ze zmęczenia i Sam musiał mnie łapać. Cała ja! Zawsze robie coś nie tak.

            Łóżko w moim pokoju jest czym najwygodniejszym na czym kiedykolwiek spałam. No w sumie to spałam głównie na trawie, na drzewach, piasku, żwirze czy coś… Jestem wyspana jak nigdy, a obok łóżka na małej półeczce leży śliczna sukienka.  Może te całe głodowe igrzyska nie są takie złe. W końcu dają mi tyle żarcia ile chce, mogę się wyspać, mam ładne ubrania, no i jest mi cieplutko. A ja kocham ciepełko… Mogłabym żyć przykuta do kaloryfera! Jeżeli arena na którą trafię będzie jakimś wielkim lodowiskiem to pewnie zdechnę jeszcze pierwszego dnia. Taki pech.

            Powoli ubieram sukienkę i wychodzę z pokoju. Wychodząc wpadam na Sama. Serio już mnie to naprawdę wnerwia, że ciągle się na niego przewracam! Obydwoje się śmiejemy, tyle że ja ciszej i raczej z zażenowania, i udajemy się do wagonu restauracyjnego. Hatch już siedzi przy stole czyta jakąś książkę i pochłania niesamowitą ilość makaronu z jakimś zielonym czymś.

-Cześć! Jak się spało? Tu jest obłędnie! Jedliście już kiedyś „pastę”?- Hatch jest tak szczęśliwy jakby w tym makaronie były jakieś narkotyki wywołujące szczęście czy coś…

-Emm… Hatch czy ta twoja „pasta” to nie jest zwykły makaron?- pytam dosyć nieśmiało

-Nie- Odpowiada krótko i ponownie zagłębia się w lekturze. Ciekawe skąd wytrzasnął książkę. A tak! Znalazł ją pewnie w pokoju.

            Siadam przy stole obok Hatcha i gapie się na stół. Jeszcze nigdy nie widziałam takiej ilości jedzenia w jednym miejscu. Na stole leżą tosty, różne sery, wędliny, mięso, ziemniaki, wiele rodzajów makaronu (Czy jak woli Hatch pasty), ryże, kasze, chleby, mleko. Tak w sumie to było tam wszystko co można by było zjeść. Niektóre potrawy były zastanawiające np. dziwne niebieskie ciasto czekoladowe… Nie do końca rozumiem jak to działa, żeby czekolada była w kolorze niebieskim, ale za bardzo się tym nie przejmuję. Nie wiem co nałożyć sobie na talerz więc biorę słoik masła orzechowego i zaczynam je wyjadać łyżeczką. Nigdy nie jadłam masła orzechowego, ale jadłam orzechy, a smakuje to lepiej. Tyle że masło orzechowe jest lepsze. Pierwsza łyżeczka była niedobra, gorzka słona i obrzydliwa, ale kiedy jadłam tego coraz więcej było to coraz lepsze, aż rozpływałam się czując ten smak. Czuję się tak jakbym była różowym jednorożcem z tęczową grzywą biegającym po łące wśród błękitnych motylków! Okey, trochę dziwne porównanie ale tak właśnie było.

            Po zjedzeniu prawie całego słoika zachciało mi się pić. Picia też było dużo. Na stole stoją różne butelki z napojami. Każda ciecz ma inny kolor, a butelki są ustawione kolorystycznie. Och, tęcza! Wypijam niebieskie picie, które jest wstrętne, więc wypluwam je na stół. (Potem się okazało, że to karmelowy napój tworzony na podstawie skrzydeł much owocówek…). Później sięgam po bordową butelkę, która była przepyszna.

-Co to jest?!- wykrzykuję. Po chwili przychodzi do mnie fioletowy facet i mówi mi, że to sok zrobiony z granatów, po czym podaje mi okrągły, czerwony owoc. Gapie się na niego jak jakaś porąbana. Nigdy nie widziałam czegoś takiego i nie wiem jak to jeść. Fioletowy gościu śmieje się cicho przekraja owoc na pół, obrywa ścianki i tłumaczy, że trzeba sobie wyciągać te małe, czerwone kuleczki i je zjadać. Pestki można wypluwać, albo połykać. Granat jako owoc jest o wiele lepszy niż sok. Zjadam całego.

            Kiedy już wszyscy zjedliśmy (Hatch pastę, ja masło orzechowe i granata, a Sam łososia) idziemy na sofę na której wszyscy się kładziemy z uśmiechem na twarzy. To chyba najpiękniejszy dzień w moim życiu. Piękniejsze jest tylko morze czwórki. Już wcale nie boję się śmierci. Śmierć wśród Hatcha, Sama, granatów i masła orzechowego byłaby piękna. Warto o tym wspomnieć ludziom z Kapitolu, może zadbają, żebym tak właśnie umarła.

            Leżymy tak chyba z pół godziny i nawet się do siebie nie odzywamy. Nawet Hatch jest szczęśliwy, mimo że nienawidzi przebywać w jednym pomieszczeniu z Samem. Później dojeżdżamy do Kapitolu. Tak szczerze to spodziewałam się fajerwerków. No fajerwerki były (takie dosłowne), ale przestraszałam się tych ludzi. Wcześniej myślałam, że fioletowy facio to wyjątek, a on nie jest wyjątkiem. Setki kolorowych ludzi witały nas coś krzycząc. Ich głosiki były piskliwe, a oni sami przypominali mi kolorowe potwory, czy małe zwierzątka.  Gapię się przez okno na tych porąbanych ludzi i nie potrafię nic powiedzieć. Po chwili przychodzi do nas Healthy i każe wychodzić z pociągu. Jest zachwycona. Gada nam jakie to cudowne powitanie zrobili nam Kapitolińczycy, a ja dostałam oczopląsu. Wychodzimy z pociągu, który szybko odjeżdża, a ktoś podkłada mi mikrofon pod usta. Słyszę pytanie „I co sądzisz o tutejszych ludziach, są inni niż twoi znajomi?”. A mi na myśl przychodzi tylko jedna odpowiedź.

-Tak, to idioci.

***

Jest świetnie i wszystko fajnie, ale komentujcie proszę :D Następnego rozdziału spodziewajcie się w sobotę (lub wcześniej jak będę miała czas) Mamy aktualnie ponad 800 wyświetleń (dokładnie 829) więc jak dobijemy do tysiąca to zrobię małą niespodziankę ^^