Rozdział 3

Rozdział 3

Avery

            Zazwyczaj tak mam, że jeżeli potrafię coś sobie dokładnie wyobrazić to, to się spełnia. Jeżeli wyobrażę sobie, że w najbliższej przyszłości upoluję sobie królika to zapewne tak się stanie. Lecz jeżeli nie mogę wyobrazić sobie czegoś dokładnie, to nie ma szans żeby to się spełniło. Wiele razy starałam się wyobrazić moją rodzinę, ale nie pamiętałam jak ona wygląda. Nie pamiętałam twarzy ojca matki, rodzeństwa, nie wiedziałam czy w ogóle miałam rodziców. Pamiętałam tylko trójkę rodzeństwa. I mimo to, że moja wyobraźnia jest bardzo bujna to nigdy bym nie przypuściła, że mojego brata Hatcheta poznam w celi w dystrykcie czwartym.

            Leże sobie spokojnie na podłodze, powoli przysypiam. Strażnicy zapewnili mi, że od jutra będę żyła w luksusach ponieważ to ja zostanę wylosowana na trybuta. Jak ja kocham takie losowania. „Może zostać wylosowany każdy” tak, tak, oczywiście, ale i tak zostanie wylosowany ktoś kto przeszkadza władzom. Ale czy ja przeszkadzam?! Tylko sobie siedziałam nad morzem a oni mnie zgarnęli. Był to mój jeden z nielicznych dni kiedy mogłam odpocząć. Teraz oczywiście dużo odpoczywam. W ciemnej, brudnej celi.

            W chwili kiedy już prawie zasypiam wprowadzają do mojej celi jakiegoś chłopaka. Przypuszczam, że jest w moim wieku. Jak się domyślam, on będzie drugim trybutem z czwórki. Chłopak siada na podłodze po drugiej stronie pokoju. Długo siedzimy w milczeniu, a ja mu się przyglądam. Ma blond włosy, średniej długości, jest bardzo chudy, ale i wysoki, może mieć z metr osiemdziesiąt. Jego oczy są w kolorze morza, podobnie jak moje. Ma na czole małą bliznę i w ogóle się nie uśmiecha. W sumie to można powiedzieć, że jest przystojny. W końcu przerywa tą ciszę:

-Możesz się przestać na mnie gapić?- Ani razu na mnie nie spojrzał. Nie wiem czemu nie chce się na mnie patrzeć. Wstydzi się czy co.

-A.. tak spoko. Sorki po prostu kogoś mi przypominasz.- Tak. Mnie przypominasz. W końcu chłopak podnosi na mnie wzrok i gapi się jak zamurowany. Nigdy nie uchodziłam za piękność, więc dziwi mnie jego reakcja.

-Avery?- Pyta się zdziwiony. Skąd on zna moje imię? Żyłam w lesie ukrywając się jakieś 9 lat. Mało z kim rozmawiałam, a nawet gdybym z nim kiedyś rozmawiała to z pewnością bym go zapamiętała. 

-Avery to ty?- Pyta jeszcze raz, a ja nie wiem co mu odpowiedzieć.

-No.. um.. tak. Ale skąd ty mnie znasz? Ja ciebie nie znam.

-Jestem Hatch. Nie pamiętasz mnie?- Hatch, Hatch, Hatch. Skądś znam to imię, ale nie mam pojęcia skąd. W całym swoim życiu miałam kontakt z nieco dziwaczną staruszką, która dawała mi resztki jedzenia, z kilkanaście lat ode mnie starszym chłopakiem, który nauczył mnie polować, no i z małą dziewczynką, która się zgubiła tak jak ja i pomogłam odnaleźć jej rodziców. Tyle, że żadne z nich nie miało na imię Hatch. Zresztą dziwne imię. Hatch.

-Avery, ty serio mnie nie poznajesz. Mnie?! Naprawdę? Nie spodziewałem się tego. A pamiętasz Ax?- Ax. Siekiera. Jaką siekierę znowu mam pamiętać. Kompletny idiota z tego Hatcha. Chyba ma nie po kolei w głowie. Tak, tak. Pamiętam siekierę, była moją najlepszą przyjaciółką, razem rąbałyśmy drzewa! Domyślam się, że strażnicy pokoju nieco pomieszali mu w głowie i teraz przyjaźni się z przedmiotami. A pamiętasz jak bawiliśmy się w chowanego razem z Łóżkiem?

-Sorry… Hatch, ale czy ty się dobrze czujesz?

-Czuję się jak najlepiej, a wiesz czemu? Bo w końcu odnalazłem moją siostrę bliźniaczkę, tylko ona mnie nie pamięta. 

***

Wyjątkowo miałam dzisiaj dużo czasu, więc napisałam kolejny rozdział c: Mam nadzieję, że będę miała więcej czasu to będę dodawała jeszcze częściej rozdziały :D