Rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Hatchet

            Cholera jasna. Miałem nadzieję, że w tym lesie nas nie znajdą. Ciężko nam się żyło bez rodziców. Nie chcę się nad sobą użalać, ale to nienormalne zostawić dwójkę swoich dzieci bez żadnego opiekuna. No i jeszcze Ax jest chora psychicznie. Robiłem wszystko, żeby nie dowiedziała się o igrzyskach, a teraz zrobię wszystko, żeby moja siostra nie została wylosowana. Muszę odnaleźć Avery.

            Nie mam pojęcia jak wydostać się z tego budynku. Pod oknem mojego pokoju rośnie wysoka sosna. Może uda mi się po niej zejść.  Nie rozpakowywałem się po przyjeździe, więc oszczędzam czas na pakowaniu plecaka. Zarzucam go sobie na ramię i staję w oknie. Gałęzie prawie wchodzą do mojego pokoju. Trudne to raczej nie będzie. Dobrze, że jestem zawsze byłem chudy, inaczej gałąź załamałaby się pod moim ciężarem.

            Jakoś złażę po sośnie. Gałęzie trochę poharatały mi ręce, ale nie jest aż tak źle. Kiedy jestem dostatecznie nisko zeskakuję z drzewa. Otrzepuję się i zaczynam biec. Najpierw szybko, potem zaczynam truchtać, aż w końcu po prostu maszeruję. Nie wiem jak długo już idę. Straciłem poczucie czasu. Po prostu cały czas posuwam się do przodu przez las. Zatrzymuję się dopiero kiedy robi się całkiem ciemno. Zaczynam się lekko bać. Całe życie mieszkałem w lesie, ale to jest coś innego. Jeszcze nigdy nie byłem całkiem sam o tej porze w lesie. Zaczynam szukać wygodnego miejsca do spania. W lesie nic nie jest wygodne do spania, ale i tak rozglądam się za jakimś drzewem z grubszą gałęzią. W końcu dostrzegam duży dąb. Wspinam się na niego, przywiązuje się do niego sznurem i zasypiam.

            Budzę się, później znów maszeruję. Trwa to kilka dni. Zawsze podejrzewałem, że Avery uciekłaby do czwórki. Ona kocha wodę. Postanawiam, że dojdę aż do czwartego dystryktu. Na pewno minąłem co najmniej dwa dystrykty. Wokół mnie jest dużo wody, stąd moje przypuszczenia , że za niedługo będę na miejscu. Muszę przyznać, że często myślę o tym co dzieje się teraz z Ax. No i czy dożynki się odbyły. Strażnicy mówili, że każdy dzieciak musi być na losowaniu, więc pewnie ono się nie odbyło. Taką mam nadzieję. Inaczej wszystko poszłoby na marne.

            Następnego dnia docieram do czwórki. Wokół mnie rozpościera się drut kolczasty. Podchodzę do niego i słyszę ciche brzęczenie. No świetnie jeszcze jest pod napięciem! Muszę jakoś przejść na drugą stronę. Stoję przez chwilę w miejscu i obmyślam plan. W końcu wchodzę na drzewo, którego gałęzie wychodzą na teren dystryktu. Przywiązuję mój sznur jednym końcem do mojego brzucha, a drugim do gałęzi. Powoli zsuwam się z drzewa. Najpierw łapię się rękami drzewa tak, że zwisam nogami już w dystrykcie. Muszę teraz tylko powoli zsunąć się po linie. Bardzo powoli zjeżdżam na dół. Dotykam stopami ziemi. Tak! Jestem w czwórce! Odwiązuje się od sznura i tu pojawia się problem. Jak odwiązać sznur od gałęzi. Zaczynam szarpać liną, ale to nic nie pomaga. Na tej gałęzi nie ma liści. Biorę więc sznur do ręki i idę z nim do przodu tak żeby sznur powoli zsunął się z drzewa. Udało się. Trzymam linę w ręce.

            Pojawia się kolejny problem, jak mam się dostać do miasta, oraz jak w ogóle odnaleźć Avery. Skoro są dożynki, to może będzie w podobnym budynku co ja i Ax. Idę przed siebie, prostopadle do drutu kolczastego.  No i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie strażnicy. Zaszli mnie od tyłu.
-A witam, witam, ładnie to tak samemu włóczyć się po mieście? Zabilibyśmy cię na miejscu, ale prezydent kazał dostarczyć na dożynki wszystkie dzieciaki żywe. I wiesz co, masz już zagwarantowane miejsce w igrzyskach. Będziesz trybutem z czwórki. –takimi oto pięknymi słowami wita się ze mną strażnik. Później uderzył mnie w tył głowy i zaciągnął do samochodu. Mój problem jak dostać się do miasta właśnie został rozwiązany- myślę ironicznie. A potem mdleję. 

***

Rozdziały postaram wstawiać się co 2 tygodnie, czasem jak mam wenę to może szybciej ;)

Chiya