Rozdział 1

Rozdział 1

Ax

Rzucanie siekierą czy toporem wcale nie jest takie proste jak może się wydawać innym. Moi rodzice jako drwale, kochali te wszystkie dziwne tnące narzędzia. Urządzali sobie konkursy w rzucie siekierą do celu, albo kto szybciej zetnie drzewo, czy inne bzdury. Jako mieszkańcy siódemki było to całkiem normalne. Ich pasja niestety nie była zbyt bezpieczna, o ile wiem to mój ojciec umarł tuż po moim porodzie, ponieważ z wrażenia spadła mu piła mechaniczna na nogę a on nie zdążył zatamować krwotoku. Moja matka jednak dalej kochała ścinać drzewa i dała mi super imię- Ax. Trzeba naprawdę kochać noże, żeby nazwać swoje dziecko na cześć siekiery. Mój brat miał takie samo szczęście jak ja i nazywa się Hatchet, czyli toporek. Hatch- bo tak w skrócie wszyscy zwracają się do mojego brata, jest moim bliźniakiem. W sumie powinna nas być trójka, razem z Hatchem mamy jeszcze siostrę, Avry, biedaczka nie ma imienia związanego z nożem, ale Avry znikła, kiedy mieliśmy pięć lat. Avry była naszą, siostrą bliźniaczką. Po jej zaginięciu mama pojechała jej szukać po siódemce, później powiedziała że jeszcze posprawdza inne dystrykty, no i tak oprócz siostry zaginęła nam jeszcze matka. Trudno nam było się utrzymać. Hatch odziedziczył talent po rodzicach i był świetnym drwalem, już w wieku 13 lat dorównywał swoim dorosłym kolegom. Ze mną był większy problem bo nawet siekiery nie potrafiłam utrzymać. Tak więc Hatch zarabiał, ja zajmowałam się domem, a oprócz tego uprawiałam różne rośliny obok naszego domku. Jakoś sobie żyliśmy. Raz w miesiącu dostawaliśmy jeszcze po 100 monet od burmistrza.

Nie powiem, że żyło nam się dobrze, ale nie było najgorzej. Wszystko się jednak zmieniło. Z Hatchem mieszkaliśmy ja skraju dystryktu siódmego w lesie. Nie miałam żadnych znajomych, nie mieliśmy też żadnego telewizora, radia, byłam odcięta od całego świata. Hatch nie, bo on pracował. Podobno w całym panem była wielka rewolucja. Strasznie mnie to zdziwiło, że nic o tym nie wiedzieliśmy. No więc nasz prezydent, pan Tea Crom, zarządził, że raz w roku będą odbywały się Głodowe Igrzyska. Tuż przed nimi z każdego dystryktu będzie losowana jedna dziewczyna i jeden chłopak w wieku od 12 do 18 lat i będą oni walczyć na śmierć i życie na specjalnej arenie. Wygra tylko jedna osoba i będzie ona opływać w dostatku do końca swoich dni.

Tak więc, kilka dni po tym kiedy dowiedziałam się o owych „Głodowych Igrzyskach” w naszym domu zawitali mili panowie w białych ubraniach, jacyś strażnicy, i powiedzieli, że od dzisiaj będziemy mieszkać w mieście, a nasz dom zostanie spalony. W sumie, nawet mnie to nie zasmuciło, nigdy nie lubiłam tej naszej nory. Śmierdziało w niej spalenizną, zawsze było zimno i gdzie nie poszedłeś tam potykałeś się o siekierę. Hatch próbował jeszcze rozmawiać ze strażnikami, żeby zostawili nas w spokoju, ale oni byli nieugięci. Jeden z nich uderzyć Hatcha w twarz. Nie wiedziałam czemu to zrobił, ale uznałam, że musiał mieć dobry powód, żeby to zrobić, więc się z nimi nie kłóciłam.

Szybko spakowałam swoje rzeczy i razem z Hatchem pojechaliśmy do miasta. Pierwszy raz byliśmy w centrum siódemki. Muszę przyznać, dopiero wtedy poczułam, że jednak kochałam swój dom i chcę tam wracać, ale było już za późno. W centrum było okropnie, ludzie chodzili w znoszonych ubraniach, było wszędzie dużo krwi ,a  na ziemi leżały trupy.

-Jeżeli będziecie się buntować to skończycie jak ci ludzie- szepnął do nas jeden ze strażników

Nie uśmiechała mi się za bardzo ta wizja, więc uznałam, ze będę siedzieć cicho.

Po dłuższym czasie dotarliśmy do szarego obrzydliwego bloku. Mieścił się tam kiedyś dom dziecka. Niestety dostaliśmy z Hatchem osobne pokoje. Trudno nam było się rozstać, byliśmy dla siebie najlepszymi przyjaciółmi i mimo to, że urodziłam się 12 minut przed nim to zawsze był dla mnie starszym bratem. Na pożegnanie przytulił się do mnie i szepnął „do zobaczenia na dożynkach”. Nie wiedziałam co to są dożynki, ani kiedy one będą. Hatch  zawsze był lepiej poinformowany ode mnie, wiedział więcej, więcej rozumiał. Musiało nas czekać coś okropnego, kiedy mówił o tych dożynkach widziałam w jego oczach ból.

Strażnicy zaprowadzili mnie do małego szarego pokoju z dwoma łóżkami, stolikiem i małą szafą. Kazali mi się rozpakować i stawić jutro o siódmej rano przed pokojem. Potem wyszli. Nie wiedziałam po co w moim pokoju są dwa łóżka. Przecież ja jestem jedna. Usiadłam na łóżku i wyjęłam ze skórzanego plecaka swoje rzeczy.  Kilka koszul, parę spodni, brązową sukienkę, mój ulubiony zielony kubek, małe pudełeczko z igłami i nićmi w środku, kilka szmat, zeszyt z rysunkami roślin, głównie drzew oraz ołówek i długopis. To było wszystko co miałam.

Zabrałam te rzeczy i włożyłam je do szafy. Zostało jeszcze dużo miejsca, ale pewnie jeszcze kiedyś dostanę nowe rzeczy i szafa się zapełni. Potem usiadłam na łóżku i zaczęłam się kiwać w przód i w tył. To zawsze mnie uspokajało. Straciłam poczucie czasu. Ocknęłam się dopiero kiedy do mojego pokoju weszła ładna, mała ruda dziewczyna.

-Cześć jestem Sefa, mam 12 lat, a ty?- zapytała się mnie ruda.

Przez chwilę milczałam i próbowałam sobie przypomnieć jak mam na imię. W końcu po dokładnym przeszukaniu umysłu oznajmiłam.

-A ja jestem Ax i mam 14 lat.- Uśmiechnęłam się. Chyba takiej odpowiedzi oczekiwała Sefa. Usiadła obok mnie i zapytała

-Czemu się kiwasz?

-Bo… to mnie uspakaja.- odpowiedziałam. Niestety nie wiem czy dobrze, bo Sefa trochę się zdziwiła. Też zaczęła się kiwać w przód i w tył, ale uznała, że to wcale nie jest fajne.

-Kim są twoi rodzice? Moja mama jest kucharką, a tata pracuje w fabryce i robi z drzew różne przedmioty. Rodzice bardzo za mną tęsknią. Ale tatuś obiecał, że stąd wrócę zaraz po dożynkach…

-Co to są dożynki?- zapytałam, głupio się poczułam nie wiedząc co to jest bo wydawało się, ze wszystko kręci się wokół nich.

-To ty nie wiesz? Jutro o ósmej będą dożynki i wylosują osoby do głodowych igrzysk! Wszystkie dzieciaki z całego dystryktu się tutaj zebrały. Strażnicy nie chcieli mieć kłopotu, że któreś dziecko się nie zjawi, więc wszyscy tutaj są.  Dziwne, że nic o tym nie widziałaś. Wszyscy o tym gadali w trakcie buntu. Co z tobą jest nie tak?

Dziwnie się czułam, kiedy Sefa mi o tym wszystkim opowiadała. Bałam się, że nie zobaczę już nigdy Hatcha i nie wierzyłam Sefie. Ludzie nie są tacy głupi, żeby zabijać dzieci. Ruda musiała się pomylić.

-Nie masz racji.- powiedziałam położyłam się na łóżku i zasnęłam.